Не то чтобы мне стало намного понятней каков был тон того выступления и каково отношение к людям с умственными и физическими органичениями, но спасибо за ответ. Правда и Вас, Burbalka, захотелось пригласить в воскресение на их концерт. Меня там, к сожалению, не будет - с субботы на неделю уезжаю.
Но меня больше волнует звучали ли именно те мысли, о которых
Если это не преувеличение сказанного, то как это звучало со стороны? Я не про то были ли эти слова подкреплены примерами или логически обоснованы. Если Марина не преувеличивает, то не в Германии ли в 1930-е годы такие идеи довели до "логического завершения"?

не зусім так. была выказаная наступная заўвага, што вельмі часта людзі з разумовымі абмежаваньнямі пачуваюцца маргіналамі, таму яны часьцяком цягнуцца да тых, хто на цьвінтары зьбірае падаяньня (часьцей за ўсё бамжы), бо і тыя, і тыя - асацыяльныя элемэнты. таму, што тычыцца проста прыводу такіх людзей з асаблівасьцямі разьвіцьця (менавіта разумовага), сьвятар аляксандар выказаў думку, што гэтым трэба займацца спэцыяльна - то бок, на нейкім прыходзе. таму што ў маштабах кафедральнага сабору так і атрымліваецца, што дзеці з асаблівасьцямі разьвіцьця маюць тусавацца толькі ля "маргінальных асобаў".
я думаю, а.аляксандар таксама знаёмы са спэкуляцыямі, якія робяць з такімі дзецьмі часта іх бацькі, якія самі прымушаюць зьбіраць падаяньні, выдаючы якія-небудзь страшэныя гукі.

але калі казаць зусім радыкальна - то Царква - гэта таксама вялікая багадзельня для разумова адсталых. па мерках гэтага сьвету інакш быць ня можа.

Когда работаешь по социальным проектам, в основном сталкиваешься с трудностью недостатка финансирования. Что называется, были бы деньги, сделал бы и это, и это, и это. Однако, когда работаешь с инвалидами, первостепенная проблема, которая встает как непробиваемая стена - отношение к этим Людям (хочется –таки дождаться момента, когда перестанешь делать на этом акцент), стереотипы, которые заранее формируют предвзятое отношение и к больным людям, и к их семьям.
«Все эти годы я слышу в свой адрес только одно»,- говорит мама 17-летнего парня, больного ДЦП,- «я алкоголичка, гулящая, поэтому у меня и родился такой ребенок».
Ребенка спасли от смерти, как следствие – ДЦП. Сейчас это молодой человек, с интересом и участием воспринимающий все окружающее, но действительно не имеющий возможности передвигаться самостоятельно, область его интересов – электротехника.
«Бог наказал тебя за твои грехи», - а это уже «православная» версия. Немногие родители решаются прийти опять в церковь после такого комментария.
Чтобы понять насколько ЛЕГКО может родиться ребенок с умственными нарушениями в развитии, приведу лишь некоторые причины: свыше 200 генетических заболеваний включают в свою структуру умственную отсталость, любые вирусные заболевания женщин в период беременности являются серьезным фактором риска, паразиты (например, токсоплазмоз, которым болеют животные, в том числе домашние собаки и кошки, токсоплазмы поселяются в коре головного мозга еще не родившегося ребенка), несовместимость крови матери и вынашиваемого ребенка, в том числе по резус-фактору может быть причиной, соматические заболевания будущей матери (пороки сердца, почечная и печеночная недостаточность), воздействие вредных веществ (некоторые профессии связаны с необходимостью работы женщины с химическими веществами, радиоактивное воздействие и др.), - это только то, что может быть до родов; патологические роды, любые инфекционные заболевания ребенка в первые два года жизни, травмы, мозговые инфекции (менингиты, энцефалиты, вторичные инфекции); а еще деменция – поврежденное развитие, которое может развиться в результате черепно-мозговых травм, постменингиальных и др.инфекций, мозговой онкологии уже после трех лет жизни ребенка.
О духовных причинах болезни много говорил наш настоятель во время встречи с родителями детей-инвалидов в рамках темы: «Почему Бог попускает болезнь…». Печатных материалов, к сожалению, не было, но может быть он согласиться поделиться некоторыми мыслями на форуме.
Очень благодарна hanosria за ее сообщение. Хочется поддержать Mashutu, которая сказала, что «Общение с такими детьми наоборот полезно, т.к. с детства учит вниманию, чуткости, и личностному росту здорового ребенка». Однажды мы решили в подростковую группу нашей приходской Воскресной школы включить детей, страдающих ДЦП, с которыми мы работали уже давно. Честно говоря, боялись. Подростковый возраст – безжалостный ко всяким чужим недостаткам и в то же время ранимый. Как поведут себя по отношению к «нашим» «здоровые» дети? Как будут чувствовать себя в общем кругу наши? Результаты превзошли все ожидания. Приходим на перерыве, заглядываем…смеются, в основном друг с другом, но пробуют заговаривать, шутить с остальными ребятами из группы. Уже в первый день чувствовали себя очень уверенно, на занятиях были самыми активными. Потом, когда мы приезжали на занятия (мы обычно немного опаздывали), места для наших всегда оставляли не занятыми, а там, где должны были стоять коляски, дети убирали стулья… Сами дети часто готовы принять в свое сообщество ровесника с ограничениями. Об этом свидетельствуют и игры детей во дворах домов, и различные центры (не церковные). Но любое отношение воспитывается. Воспитывается через общение со взрослыми, наблюдением за их поведением в разных ситуациях, отношением к событиям и людям, и, конечно, через собственный опыт. На занятиях в Воскресных школах много говорят о добродетелях. Но имеет ли это смысл без опыта практического милосердия? Образ Божий в человеке раскрывается тогда, личностью человек становится тогда, когда он отдает, а не берет.

Белорусской ассоциацией родителей детей –инвалидов был подготовлен интересный сборник – десять историй жителей разных стран, оказавшихся перед вызовом тяжелой болезни, но, несмотря на ограничения, сумевших многое сделать для окружающих. Одни из них нуждались и нуждаются в постоянной заботе окружающих, другие жили и живут достаточно самостоятельно. Но вклад, сделанный ими в развитие науки, культуры, жизни своих сообществ оказался значительно большим, чем та помощь, которая им требовалась.
Вот одна из таких биографий.
Хикари Оэ родился в 1963 году с деформированным черепом и крупной мозговой грыжей. Родителям сказали, что ребенок может выжить, если ему сделать операцию, но он будет иметь тяжелые умственные ограничения. Врачи пытались убедить отца и мать, что лучше дать сыну умереть, так как он все равно может надеяться только на растительное существование.
Первой мыслью его отца, тогда еще начинающего писателя, больше всего думавшего о своих успехах на литературном поприще, было отказаться от «младенца-монстра», который помешает карьере. Но перед тем, как принять решение, Кэндзабуро Оэ вместе с женой посетил Хиросиму, где врачи работали с жертвами атомного взрыва. Некоторые из этих врачей сами испытали на себе воздействие радиации – именно они рассказали молодому отцу, как из отчаяния вырастает надежда. Родители решили оперировать сына. Хикари выжил, но должен был смириться с отставанием в развитии, судорожными припадками, слабым зрением и нарушенной координацией движения.
Писательская карьера Кэндзабуро Оэ не прервалась, а получила новый импулсь. Через творчество отец пытался «дать слово» своему сыну, который почти не мог говорить, а также поведать миру о собственном родительском опыте. Кэндзабуро Оэ говорит, что жизнь с сыном-инвалидом принесла ему много горя, но также и преподнесла неоценимые уроки, так что «бремя» стало подарком. В 1964 году появился роман «Личный опыт», описывающий боль отца, принимающего в свою жизнь ребенка с поврежденным мозгом, затем была написана книга «Заметки из Хиросимы», где писатель впервые сравнивает миссию инвалида в семье и жертв ядерных катастроф – в обществе. Эта мысль стала одной из излюбленных у Кэндзабуро Оэ: по мнению писателя, ребенок с ограничениями делает гуманнее свою семью, а пострадавшие от атомного взрыва могут научить жить в мире все человечество. В 1994 году Кэндзабуро Оэ удостоен Нобелевской премии в области литературы.
Жизнь этой семьи оказалась плодотворной и для сына. До 4-х лет он казался абсолютно закрытым для контактов и первое, на что стал реагировать, было пение птиц. Мать и отец, заметив это, стали собирать записи птичьих голосов и давать прослушивать их сыну каждый день. Через два года Хикари сказал свое первое слово – это было название одной из птиц. Родители увидели в этом знак: путь к общению с миром для их ребенка лежит через музыку. Хикари слушал музыку целыми днями в течение многих лет, и уже взрослым стал учиться играть на фортепиано, а затем и записывать ноты собственных сочинений. Весомые награды в своих профессиях отец и сын получили почти одновременно – в 1994 году второй компакт-диск с записями Хикари Оэ выиграл главную национальную премию в области японской классической музыки. Хикари до сих пор способен произнести всего несколько слов, ограничен в движении, но его диски продаются по всему миру и находят отклик у миллионов слушателей.

К сожалению, пока не удалось найти ни одной биографии нашего соотечественника, жителя Беларуси...

Не зусім з Вамі згодна. Так можна дагаварыцца да таго, што нараджаць і выхоўваць дзяцей павінны толькі прафесіянальныя педагогі, інакш гэта будзе прафанацыя. Канешне, калі гаворка ідзе пра спецыялізаваныя вучэбна-вытворчыя комплексы (як зараз у нашым прыходзе), то ў штаце павінны быць прафесіяналы. Але калі мэтай працы з’яўляецца вацаркоўленне і сацыялізацыя прыхаджан, якія маюць разумовыя, фізічныя або псіхічныя абмежаванні (што далёка не адно і тое ж), то галоўнае тут – цярпенне і добразычлівае стаўленне да дзяцей. Калі ў нашым прыходзе ў дзевяностыя годы моладзь пачала займацца гэтай справай (гэта апынулася не спроба, а менавіта пачатак, выглядала гэта так: дзяўчаты-школьніцы або студэнткі з “малодшага сястрынства” наведвалі дзяцей дома, чыталі з імі, гулялі, гутарылі, рабілі ўрокі, дапамагалі падрыхтавацца да споведзі і прычасця. Калі пабудавалі памяшканне нядзельнай школы, з’явілася магчымаць прывозіць дзяцей раз у тыдзень і арганізоўваць для іх заняткі. Гэтым займалася Марына Краўцова, тады яшчэ 19-гадовая студэнтка, пасля прыядналася я, выпускніца філфака БДУ, а старшай у нас была Лена Бярозкіна – музыкант-тэарэтык па адукацыі (!!! Яна была найбольш вопытнай з нас, паколькі сама мела 2х дзяцей). Усе, як кажуць, “чайнікі”. Былі ў нас і праблемы, і цяжкасці, і праколы, але як у любой справе, яны вырашаліся па меры паступлення і набыцця вопыту, асабліва пасля, калі прыйшлі настаўнікі па катэхізісе, фізкультуры, спевам. Яны таксама не мелі вопыту працы з такімі дзецьмі, а былі звычайнымі прыхажанамі з педагогаў, якіх шмат ў любым прыходзе. Самае важнае тое, што заўсёды мы маглі звярнуцца за падтрымкай настаяцеля і старэйшых сясцёр. Самым радасным для нас было глядзець, як з гадамі мяняюцца, развіваюцца нашы дзеці, з якім нецярпеннем яны яны чакаюць суботы, нават летнія канікулы многім былі не ў радасць. Гэта былі дзеці і падлеткі з сярэдняй ступенню ДЦП, вымушаныя ўсё жыццё правесці ў чатырох сценах, паколькі не могуць самастойна рухацца (нават у калясках) і дрэнна гавораць. Але нягледзячы на свае відавочныя фізічныя заганы і нязвычны знешні выгляд, практычна ўсе яны мелі захаваны інтэлект, цудоўна вучыліся і нават вызначаліся талентамі: хтосьці пісаў вершы і прозу, хтосьці цікава маляваў, а хтосьці быў схільны да абстрактнага мыслення. Але была ў некаторых і лянота, і пасіўнасць, у некаторых цяжкасці з канцэнтрацыяй увагі часам па аб’ектыўных (хвароба) прычынах. Як у нармальных, звычайных дзяцей. Гэта тое, што датычыцца працы з “ДЦПшкамі”.
Сваю спецыфіку маюць дзеці з разумовымі або псіхічнымі абмежаваннямі. Менавіта спецыфіку. Я згодна, што не кожны можа з імі займацца, як увогуле не кожны можа працаваць з дзецьмі і падлеткамі. Але кожны хрысціянін павінен разумець: Гэта не няшчасненькія інвалідзікі, бедненькія ды дурненькія, пры поглядзе на якіх хочацца напускаць слёзак і адвярнуцца, сунуўшы ахвярку, а то яшчэ баяцца падысці да іх. Цемната – прычына гэтага страху. Такія адносіны нікому непатрэбныя. І як паказвае шматгадовы вопыт нашага прыхода, гэтыя людзі – кожны ў сваю меру – могуць быць паўнапраўнымі членамі абшчыны, удзельнічаць у богаслужэннях. І не трэба для іх рабіць гета у выглядзе аднаго-двух прыходаў, дзе спецыяльна імі займаюцца (такое абавязкова патрэбна, ніхто не спрачаецца). Але многія з інвалідаў могуць наведваць богаслужэнні і заняткі ў нядзельнай школе на тэрыторыі сваёй парафіі. Калі толькі самі вернікі і настаяцелі не “забудуць” пра гэтую катэгорыю прыхаджан.
P.S. Што датычыцца “дзеянняў сексуальнага характару”, то ДЦП і разумовыя адхіленні, як правіла, тут не пры чым. Вы б паглядзелі, што робіцца ў звычайных інтэрнатах для сірот. Проста ў дзяцей, якія пазбаўлены цяпла і ласкі з боку дарослых, вельмі рана абуджаецца сексуальнасць. І ў гэтым не іх віна. І ўжо вельмі рэдка яна мае такое праяўленне, як Вы пішыце. Але пра гэта больш кампетэнтна можа расказаць Марына.

ксенія, я згодная, што з такімі дзецьмі трэба... не не працаваць... сябраваць, тусавацца, жыць побач. я таксама шмат у чым ня згодная з выказваньнямі а.аляксандра шымбалёва. але ў мяне ёсьць і свой досьвед. нашае брацтва таксама пачынала хадзіць да дзяцеў з рознымі адхіленьнямі, перш за ўсё фізычнымі. у т.л. ДЦП і сьляпыя дзеці (і моладзь). праца зь першымі (гэта былі двое - саша стрыжак і лена федаровіч) не пайшла. і не пайшла менавіта таму, што МЫ ПРЫНЦЫПОВА ня ставіліся да іх як да НЯ РОЎНЫХ. з сашам усё скончылася амаль на самым пачатку. ён да нас ставіўся як да чужых - сам ён хлопчык з нармальнай сям'і, у яго ёсьць добрыя мама і тата, сястра, свой пакой і безьліч вольнага часу. з сашам акурат адбылося паводле сцэнару а.аляксандра. гэты 15-гадовы хлопец тусуецца ў асноўным з "пацанамі з двара" (крымінальнымі ці блізкімі да таго), слухае "блатныя песьні і глядзіць сэрыялы пра бандытаў. усе спробы прабіць сьцяну ні да чаго не прывялі. рэакцыя зь ягонага боку была наступная "ну прыйшлі, дык гаварыце што-небудзь". чаго мы толькі не рабілі (нават у карты гулялі, і фабрыку зорак слухалі, толькі што ўжо матам ня лаяліся) - нічога не дапамагала. ніякага даверу. Гасподзь нават такі шанец даў - я знайшла сьвятара з Татарстана з такім самым імем, як у сашы - а.Аляксандар Стрыжак. Усё яму распавяла, а.Аляксандар напісаў яму ліст... але зноў - ніякага выніку. у рэшце рэшт саша пачаў раздражняцца нашым прыходам..... і прыйшлося іх скончыць... зь ленай гісторыя іншая, але лена - веруючая каталічка, і сяброў хрысьціянаў у яе шмат, у нас аказалася нават адна супольная суброўка - лена татаровіч, невідушчая дзяўчына, зь якой мы таксама "працавалі".

сяброўства са сьляпымі скончылася таксама нічым. мы і Евангельлі брайлеўскія знайші - цэлую кучу. хацелі, каб яны да нас на гутаркі як звычайныя людзі хадзілі. але ня многія іх нават пагадзіліся ўзяць навогул. я пазнаёмілася ўвогуле зь невідушчымі людзьмі праз а.аляксандра шрамко, яко запрасілі ў адзін з лагероў для гутаркі з бацькамі, і ён узяў мяне. там была такая дзяўчына людміла - вельмі актыўная. і аказалася вось што - як прызнаваліся некаторыя з такіх маладых людзей, яны спадзяюцца праз царкву знайсьці сабе мужа ці жонку, які бачаць. і як толькі мы знаёміліся кагосьці з хлопцам, у мяне адразу распытвалі, ці жанаты ён, ці ёсьць у яго дзяўчына. а потым яны захацелі працаваць "па-буйному", г.зн. адразу ЯКІ-НЕБУДЗЬ маштабны праект наладзіць... таму яны палічылі нашае брацтва несур'ёзным для вялікага грашовага праекту. вось так і ў гэтым кірунку скончылася ўсё. і дарэчы, у нейкім сэнсе, дзякуючы вашаму прыходу.
была такая дзяўчына - наталька. ёй крыху больш за 30 год. яна невідушчая - у выніку дзьвюх траўмаў страціла вочы. яна праваслаўная, прыхаджанка, здаецца, аляксандра неўскага храма. ад нашага брацтва яны была вылучаная ўдзельнікам на зьлёт праваслаўнай моладзі ў 2003 годзе (у сьнежні, здаецца). настаяцеля нашага папярэдзілі, яе запісалі, у яе нават разьмясьціліся ўдзельнікі зьлёту зь літвы (то бок яна рэальна дапамагла зьлёту). астатнія нашыя братчыкі спазьняліся (везьлі батлейку). наталька прыехала на прыход разам з мамай (цяпер яна стараецца заўжды езьдзіць разам з мамай). пра гэта таксама было паведамлена. і вось, да яе падыходзіць responsible person і гаворыць (апраўдваючы потым гэта вялікай колькасьцю ўдзельнікаў): у нас маладзёвы зьезд, мы вас прапусьціць ня можам. ПРЫ ГЭТЫМ усё было загадзя абгаворана і г.д. responsible person тэлефануе нашаму настаяцелю, які гаворыць "такія я ня ведаю, не пускай". косьця, хлопец зь літвы, які ў наталькі жыў хутка тэлефануе мне на мабільны і тлумачыць сытуацыю... пачынаем разьбірацца. наталька ёсьць у сьпісах, за яе нават за ежу заплачана (і за яе маму).... але ёй ужо ня хочацца ніякага зьлёту... "я інвалід... чаму са мной так груба? чаму мяне назвалі старой? і гэта праваслаўныя?" вось яе пытаньні... і ў мяне на іх не было адказаў. больш з праваслаўнай моладзьдзю наталька не працуе. траўма. і дзе тут праўды шукаць....

перапрашаю, што такое даўгое паведамленьне атрымалася...

У тым уся і справа, Бурбалка, што інваліды звычайныя людзі. А сярод звычайных людзей большасць прыходзіць у Царкву, каб нешта “пасвяціць” ці “заказаць”, трапляюцца сярод іх і маргіналы. Чамусьці здаецца, што калі ты прйшоў да інваліда, табе павінны кланяцца ў ногі і слухаць кожнае тваё слова. Такая сітуацыя цалкам нерэальная. Ці многа звычайных падлеткаў аддадуць перавагу добрай кніжцы у параўнанні з фільмам пра “блатных”? Ці многія з падлеткаў ставяцца ветліва да іншых? А калі так сябе паводзіць падлетак-інвалід, гэта чамусьці больш абурае (“Мы да яго з душой, а ён ...”). Часта ты сустракаеш з боку інвалідаў пазіцыю “вы нам павінны”: спажывецкую псіхалогію ў іх гадамі выхоўвалі бацькі (“ах ты наш бедненькі”), соцработнікі і адпаведныя грамадскія арганізацыі (“вас павінны забяспечыць...”). Ёсць яшчэ многа якіх “а часта...”. Так што, чалавеку, які ўзяў благаславенне на работу з інвалідамі, трэба быць уважлівым рэалістам (як, дарэчы, у любой сур’ёзнай справе). Рамантыка будзе заведама канчацца праваламі безлічных “спроб”. Ну і без помачы Божай не абысціся.
Яшчэ раз паўтаруся: яны не лубочныя, не святыя, а звычайныя. Звычайныя людзі. Таму не трэба ім патакаць ва ўсім, не трэба з імі “ледзь не матам сварыцца” і дазваляць “садзіцца на шыю”. Роўнасць не азначае панібрацтва. Часам патрэбна і строгасць, і цвёрдасць. Ты павінен ўмець і сысці, калі бачыш, што не патрэбен, або калі табой пастаянна імкнуцца маніпуляваць. У Фрунзенскім раёне многія дзесяткі дзяцей з ДЦП, з іх ў нас сталі рэгулярна займацца толькі 9 чалавек. Але і пра іншых сястрынства не забывае: хаця б 2 разы ў год наведваем, віншуем са святамі, калі ёсць магчымасць, дапамагаем.
Дарэчы, не трэба з імі “тусавацца”. Як паказвае практыка, гэта не да чаго не прыводзіць (хаця бываюць выключэнні). Да, многім з іх патрэбны сябры, але гэта, як правіла, старэйшыя сябры, якія б мелі аўтарытэт (з равеснікамі многія дзеці-інваліды не ўмеюць наладжваць стасункі, калі не ходзяць у школу). Таму, калі няма магчымасці заняць падлеткаў нейкай сур’ёзнай справай на карысць іншых (хаця б на ўзроўні гуртка) або калі сам валантор яшчэ зусім малады, лепш пачынаць працу з дзецьмі дашкольнага ці малодшага школьнага ўзросту. Тады дзеці растуць, фарміруюцца на тваіх вачах (як гэта апынулася ў нас).

Паверце, мы "са спекуляцыямі" знаёмыя не менш. У сястрынства амаль штодзень з'яўляюцца розныя "пацярпелыя асобы", якім "тэрмінова патрэбна дапамога". Але мы не дазваляем сабе падабных выказванняў. Можа быць таму, што сапраўды даўно і глыбока займаемся гэтай праблемай. А наконт багадзельні цалкам з Вамі згодна. І не толькі па мерках "гэтага свету".

дзякуй, ксеня, за размову... шчырую. я ўсё як быццам разумею. і што ня трэба патакаць і даваць садзіцца на шыю. і што трэба ставіцца як да звычайных людзей. так, у мяне ёсьць сябры-інваліды (уж даруйце гэтае слова). але я зь імі ніякай спэцыяльнай працы не праводзіла - проста пасябравалі, таму тут і казаць няма чаго.
што тычыцца мэтанакіраванай працы, то як Вы (ты... можна?) правільна заўважылі, тут трэба благаславеньне. і ня толькі сьвятарскае, альбо большае. для служэньня безумоўна трэба благаславеньне. магу сказаць пра нашае брацтва - многія зь вялікай ахвотаю пачыналі займацца такой працай. а потым ня тое, каб расчароўваліся... ім падабалася... але не хапала благаславеньня. і ўсё скончвалася. страх гэта? няўпэўненасьць? ня ведаю. удалым магу назваць толькі досьвед ваўпшасава. праўда, мы толькі пачынаем, але з маіх назіраньняў - з групай працаваць лягчэй, чым адзінаасобна; працаваць лягчэй, калі цябе адразу ўспрымаюць як "царкоўнага чалавека". малюся, каб Гасподзь нам дапамог у гэтай справе. Мне здаецца, ужо дапамагае. Нават каб патлумачыць, хто такі Хрыстос, навошта Царква, пра Таінствы. для іх трэба іншыя словы, блізкія ім. і Гасподзь дае часта такія словы. На Ваўпшасава ў інтэрнаце я яскрава адчула, што значыць благаславеньне...

яшчэ заўвага - мы з ДЦП хадзілі па Курасоўшчыне

Няхай Гасподзь Вам дапамагае. А сяброўства... канешне, тут ужо не глядзіш: інвалід, не інвалід. Сябар.

Надо иметь большую уверенность, чтобы делать такие заявления.
Безусловно, случаи манипуляции собственной болезнью или болезнью своего ребенка есть, но они как правило легко распознаются и, самое главное, происходят гораздо реже, чем об этом говорят и пишут. В то же время распространение такого мнения - серьезное оскорбление тем семьям, которые пытаются поддержать свое существование в объективно не выживаемых условиях, которые сохраняют человеческое достоинство, выдержку, по возможности, доверие и открытость окружающему.
Я думаю, каждый из Вас чувствовал как бьет по семейному бюджету, когда кто-то из членов семьи заболевает. Когда же болезнь присутствует постоянно, как в случае детей или взрослых инвалидов, это лекарства, стоимость которых исчисляется в у.е. (количество нулей не ограничено) и нужны они постоянно - для поддержания жизни. Это реальность.
Семьи ИМЕЮТ ПРАВО в том числе и на денежную помощь. А если это одинокие люди, каких немало, их ситуацию вообще трудно с чем-либо сравнить.
Одна профессор, доктор наук, ведущий специалист в Беларуси по психологии ребенка с особенностями психофизического развития, являясь сама инвалидом детства в личной беседе как-то сказала: «В нашем обществе можно выжить только будучи тотально здоровым человеком…».

а давайце сэмінар арганізуем, і а.аляксандра запросім. "інваліды ў прыходзе: за і супраць"

Идея отличная, но тема звучит провокационно, я бы даже сказала неуместно. Не может Церковь сказать «нет» человеку только на основании его состояния здоровья. На семинаре важнее будет ответить не на вопрос «быть или не быть» данному явлению в церкви, а «как» этому быть. Только в этом случае имеет смысл его проводить. Да и список приглашенных может не ограничиваться только о.Александром Шимбалевым. Есть чем поделиться монастырю в Новинках, тарасовскому приходу и др. Пока же мы планируем дополнить информацией наши странички.

Как зажигается свеча. История аутичного ребенка.


http://www.pravmir.ru/article_537.html